Po co robimy zdjęcia? – to pytanie bardzo często zadają mi różni ludzie. Pytają o to, po co nam jest zatrzymywanie chwili w kadrze. Jakie potrzeby dzięki temu zaspokajamy? Co na tym zyskujemy? Aby odpowiedzieć, przywołuję rozwojowe funkcje, które pełni robienie zdjęć, wybieranie ich, oglądanie, zamieszczanie na mediach społecznościowych.
Fotografie towarzyszą ludziom na co dzień. Fotografowanie to sposób na opisywanie własnego życia i doświadczeń, wyrażanie emocji i doznań, których nie da się łatwo wyrazić czy zapisać, jak na przykład zachód słońca nad górskimi szczytami czy anielska twarz niemowlęcia, które śpi. Daje poczucie dokładnego odwzorowywania obrazów rzeczywistości i przeżywanych emocji, często trudno przekładanych na słowa. Fotografowanie wspomaga zapamiętywanie, rozwija umiejętności obserwacji i otwiera zmysły. Dzięki zdjęciom łatwiej jest przypomnieć sobie o tym, co w życiu było i jest ważne.
Pokazując swoje zdjęcia innym ludziom człowiek otwiera się, ukazuje swój wewnętrzny świat, wspomnienia, momenty wzruszeń, fascynacje. Wiele z tych zapisków ludzie publikują dziś na mediach społecznościowych. Dzięki nim mają poczucie bycia w kontakcie z innymi i możliwość współdzielenia swoich przeżyć. Fotografia stanowi bogaty, malowniczy i twórczy sposób komunikacji.
Każde zdjęcie to „portret”, który nie tyle odwzorowuje czyjś zewnętrzny wygląd, bo na przykład właśnie sfotografował on piękny jesienny liść, ale odwzorowuje jego wewnętrzny świat czy nastrój.
Robimy czemuś zdjęcie, bo to, co widzimy, nas porusza. Na przykład piękna przyroda albo sytuacja na ulicy, która oburza. Ludzie fotografują, bo to jest sposób na przeżywanie danej chwili, na lepsze uchwycenie lub podświadome zrozumienie własnych emocji.
Podsumowując, robienie zdjęć to bycie w kontakcie ze sobą i ze światem jak i wyrażanie siebie.
Warszawa, 20.03.2019
Wszystkie teksty i fotografie na tej stronie są chronione prawem autorskim © Copyright Dorota Raniszewska; Wszelkie prawa zastrzeżone.
